Σαββατόβραδο στην Κάρυστο το μακρινό 1990

Πηγή φωτο cineaura.gr

Η Κάρυστος είναι ένα από τα μέρη της Ελλάδας που ενώ πήγε μπροστά με το πέρασμα των χρόνων, μπόρεσε να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τη φυσιογνωμία της. Για αυτό και όσοι την επισκέπτονται, όχι μόνο δεν την αποχωρίζονται αλλά κληροδοτούν αυτή τους τη συνέχεια και στους επόμενους.

Του Στρατή Μαζίδη

Τα χρόνια πέρασαν, ορισμένα πράγματα άλλαξαν.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στα τέλη του 80 και τις αρχές του 90. 

Ξυπνούσαμε σχετικά νωρίς για να πάμε για μπάνιο στο Κοχύλι ή την Ψιλή όπως τη λέγαμε στην παρέα. Το Κοχύλι τότε ήταν διαφορετικό. Με κόκκινη στρογγυλή πίστα στη μέση, ψυγεία με παγωτά ΕΒΓΑ με τα γνωστά μαύρα καπάκια και ωραίες ποικιλίες που παρήγγελναν οι παρέες. Μπάλα, μπάνιο, θαλάσσιο ποδήλατο και όποιος κι όσο αντέξει. Αργά το μεσημέρι μαζευόμασταν έχοντας ήδη σχεδιάσει στην παιδική παρέα τη νύχτα.

Σινέμα στην Αύρα ή τον Καφηρέα. Συνήθως όμως στην Αύρα. Πιο πριν μπορεί και κανένα ηλεκτρονικό στο καφενείο.

Μετά σουβλάκι είτε στο Διόνυσo, είτε απέναντι στον Οικονόμου με τα καλαμάκια του, είτε σε ένα άλλο μαγαζί δίπλα ακριβώς που δε θυμάμαι και δεν υπάρχει πια.

Οι γονείς ήταν συνήθως σε ένα σταθερό σημείο, πότε στη Μαρία για τηγανόψωμα και ούζα, πότε στου Ντάνη για κανένα ωραίο γλυκό. Σε μια Ελλάδα που μπορούσε έστω τα βράδια λίγο να ξεδίνει.

Θυμάμαι μάλιστα δίπλα και το μαγαζί δίπλα στα ψαρικά που έδινε στο χέρι σουβλάκι με μπιφτέκι.

Και αφού τα κάναμε όλα αυτά, τότε πότε κυνηγητό στην πλατεία και το άγαλμα ή ποδόσφαιρο με τα δένδρα σε ρόλο τερμάτων.

Αν όμως ήταν Σαββατόβραδυ, τότε εκεί γύρω στις 22:45 πηγαίναμε στο λιμάνι. Ήταν το βραδινό για Κάρυστο από Ραφήνα. Όταν το Κάρυστος / Πόρτο Λάφια έμπαινε στο λιμάνι με το εντυπωσιακό του visor που σηκωνόταν, το χάζευε όλη η παραλία. Το καράβι που αγαπήσαμε σχεδόν πάντα το θυμάμαι να διανυκτερεύει στο λιμάνι. Πολλές φορές παίζαμε δίπλα του. Καμιά φορά σκαστά πατούσαμε και στον καταπέλτη. Ενίοτε ονειρευόμασταν μια μέρα να το καπετανέψουμε. Το κάναμε τελικά στα όνειρά μας.

Για τους πιο μεγαλύτερους υπήρχε και το Barbados. Όπως επίσης υπήρχαν οι disco Τσαφ και disco Point (με την πισίνα) στο γειτονικό Μαρμάρι.

Φυσικά δεν ξεχνάμε τις βόλτες με τον Κώτσο και το Ρούλη, τότε που με λίγα κατοστάρικα πηγαίναμε βόλτα μέχρι το Κύμα.

Άλλες φορές πάλι πηγαίναμε στον τρικατζή που ερχόταν στην παραλία με ένα άσπρο βαν και μας έδειχνε / πουλούσε τα μαγικά του. Εμείς ως παιδιά διασκεδάζαμε μαζί του, αυτός όμως ζούσε μέσα σε ένα αυτοκίνητο για να βγάλει τα προς το ζην.

Και με ένα τέτοιο...μαγικό πέρασαν τα χρόνια σα νεράκι. Και εκεί που τρέχαμε κάποτε εμείς, βλέπουμε τώρα τα δικά μας παιδιά ζώντας έστω κι έτσι λίγο ξανά το παρελθόν. Κάποια πράγματα άλλαξαν από τότε, κάποια άλλα όχι, όπως η αγάπη μας για την Κάρυστο.

Μοιράσου στο Google Plus