Πριν χρόνια, γύρω στο 2006, όταν προσπαθούσαμε να γιγαντώσουμε την αντίδραση ενάντια στην άναρχη εγκατάσταση των ΒΑΠΕ στον τόπο μας, σε μια συγκέντρωση, μια φίλη είχε χρησιμοποιήσει μια έκφραση που από τότε τη θυμάμαι και την έχω ενστερνιστεί.
«Η πολιτική είναι μία μάχη συμφερόντων», είχε πει, εννοώντας φυσικά όχι το μικρό, προσωπικό μικροσυμφέρον, αλλά τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων. Πράγματι, είναι έτσι! Η κάθε κοινωνική ομάδα προσπαθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της μέσω της άσκησης της πολιτικής. Στις Σκουριές πχ, οι αντιδρώντες στο μεταλλείο κατάφεραν να αποκτήσουν πολιτική ισχύ. Πήραν με το μέρος τους την Τοπική Αυτοδιοίκηση και από αυτό το κίνημα εξελέγησαν Βουλευτές.
Στην δική μας περίπτωση, το όποιο κίνημα ενάντια στην άναρχη εγκατάσταση των ΒΑΠΕ βρήκε, διαχρονικά, απέναντι του την Τοπική Αυτοδιοίκηση (με μοναδική εξαίρεση την Νομαρχιακή διοίκηση, επί εποχής Θ. Μπουραντά). Επίσης, οι Βουλευτές που εξελέγησαν υποσχόμενοι παύση της διαδικασίας αδειοδότησης, νέο χωροταξικό, προστασία της ιδιοκτησίας και τελικά τάξη στο χάος και τις αποικιοκρατικές πρακτικές των εταιρειών, εν τέλει σιώπησαν ηχηρά!
Αυτή είναι η διαφορά της Καρυστίας από τις Σκουριές. Η πολιτική δύναμη!
Κατά τα άλλα, πρόκειται για πανομοιότυπες περιπτώσεις «ανάπτυξης» και «επενδύσεων». Δίχως σεβασμό στο νόμο, δίχως σεβασμό στο περιβάλλον, δίχως καμία λογική αειφορίας και με όρους και πρακτικές αποικιοκρατών.
Είναι αλήθεια, κανείς ενάντιος στις επενδύσεις; Φυσικά και όχι!
Είναι κανείς ενάντιος στη λογική εξόρυξης των μεταλλευτικών αποθεμάτων της χώρας; Φυσικά και όχι!
Είναι κανείς ενάντιος στην ανάπτυξη των ΑΠΕ και την παραγωγή ενέργειας από ήπιες προς το περιβάλλον τεχνολογίες; Φυσικά και όχι!
Απ` αυτό το σημείο όμως μέχρι την πραγματικότητα, δυστυχώς, υπάρχει τεράστια απόσταση.
Οι χαριστικές συμβάσεις, η προσαρμογή του νόμου αποκλειστικά στα μέτρα του επενδυτή, οι πρακτικές εκβιασμού της κοινής γνώμης μέσω των εργαζόμενων ή των ιδιοκτητών γης, τα πληρωμένα «παπαγαλάκια» εθνικής ή τοπικής εμβέλειας, τα δωράκια αριστερά και δεξιά, η πλήρης καταπάτηση κάθε έννοιας ιδιοκτησίας και η πλήρης απαξίωση κάθε άλλης οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας δεν ταιριάζουν σε επενδυτικό περιβάλλον σύγχρονου κράτους. Ταιριάζουν μόνο σε μπανανίες!
Αγαπητοί φίλοι μου, «υπερασπιστές» των επενδύσεων ή «σύγχρονοι», «μοντέρνοι» αυτοδιοικητικοί, αυτές δεν είναι επενδύσεις! Οι επενδύσεις γίνονται με κανόνες, με σεβασμό, χαρακτηριζόμενες από τις αρχές της αειφορίας και του κοινωνικού οφέλους.
Αυτές οι «επενδύσεις» δεν είναι τίποτα άλλο παρά αρπαχτές!
Η πολιτική φίλοι μου δεν είναι μόνο υπεράσπιση συμφερόντων. Είναι και η διαχείριση του σήμερα για λογαριασμό των επόμενων γενεών.
Έχετε σκεφτεί τι θα παραδώσετε στα παιδιά σας για μια ουγκιά χρυσό, για ένα αμφίβολο ενοίκιο ή για μερικά κυβικά τσιμέντο;
«Η πολιτική είναι μία μάχη συμφερόντων», είχε πει, εννοώντας φυσικά όχι το μικρό, προσωπικό μικροσυμφέρον, αλλά τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων. Πράγματι, είναι έτσι! Η κάθε κοινωνική ομάδα προσπαθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της μέσω της άσκησης της πολιτικής. Στις Σκουριές πχ, οι αντιδρώντες στο μεταλλείο κατάφεραν να αποκτήσουν πολιτική ισχύ. Πήραν με το μέρος τους την Τοπική Αυτοδιοίκηση και από αυτό το κίνημα εξελέγησαν Βουλευτές.
Στην δική μας περίπτωση, το όποιο κίνημα ενάντια στην άναρχη εγκατάσταση των ΒΑΠΕ βρήκε, διαχρονικά, απέναντι του την Τοπική Αυτοδιοίκηση (με μοναδική εξαίρεση την Νομαρχιακή διοίκηση, επί εποχής Θ. Μπουραντά). Επίσης, οι Βουλευτές που εξελέγησαν υποσχόμενοι παύση της διαδικασίας αδειοδότησης, νέο χωροταξικό, προστασία της ιδιοκτησίας και τελικά τάξη στο χάος και τις αποικιοκρατικές πρακτικές των εταιρειών, εν τέλει σιώπησαν ηχηρά!
Αυτή είναι η διαφορά της Καρυστίας από τις Σκουριές. Η πολιτική δύναμη!
Κατά τα άλλα, πρόκειται για πανομοιότυπες περιπτώσεις «ανάπτυξης» και «επενδύσεων». Δίχως σεβασμό στο νόμο, δίχως σεβασμό στο περιβάλλον, δίχως καμία λογική αειφορίας και με όρους και πρακτικές αποικιοκρατών.
Είναι αλήθεια, κανείς ενάντιος στις επενδύσεις; Φυσικά και όχι!
Είναι κανείς ενάντιος στη λογική εξόρυξης των μεταλλευτικών αποθεμάτων της χώρας; Φυσικά και όχι!
Είναι κανείς ενάντιος στην ανάπτυξη των ΑΠΕ και την παραγωγή ενέργειας από ήπιες προς το περιβάλλον τεχνολογίες; Φυσικά και όχι!
Απ` αυτό το σημείο όμως μέχρι την πραγματικότητα, δυστυχώς, υπάρχει τεράστια απόσταση.
Οι χαριστικές συμβάσεις, η προσαρμογή του νόμου αποκλειστικά στα μέτρα του επενδυτή, οι πρακτικές εκβιασμού της κοινής γνώμης μέσω των εργαζόμενων ή των ιδιοκτητών γης, τα πληρωμένα «παπαγαλάκια» εθνικής ή τοπικής εμβέλειας, τα δωράκια αριστερά και δεξιά, η πλήρης καταπάτηση κάθε έννοιας ιδιοκτησίας και η πλήρης απαξίωση κάθε άλλης οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας δεν ταιριάζουν σε επενδυτικό περιβάλλον σύγχρονου κράτους. Ταιριάζουν μόνο σε μπανανίες!
Αγαπητοί φίλοι μου, «υπερασπιστές» των επενδύσεων ή «σύγχρονοι», «μοντέρνοι» αυτοδιοικητικοί, αυτές δεν είναι επενδύσεις! Οι επενδύσεις γίνονται με κανόνες, με σεβασμό, χαρακτηριζόμενες από τις αρχές της αειφορίας και του κοινωνικού οφέλους.
Αυτές οι «επενδύσεις» δεν είναι τίποτα άλλο παρά αρπαχτές!
Η πολιτική φίλοι μου δεν είναι μόνο υπεράσπιση συμφερόντων. Είναι και η διαχείριση του σήμερα για λογαριασμό των επόμενων γενεών.
Έχετε σκεφτεί τι θα παραδώσετε στα παιδιά σας για μια ουγκιά χρυσό, για ένα αμφίβολο ενοίκιο ή για μερικά κυβικά τσιμέντο;
Παπαλυμπέρης Δ. Ισίδωρος
Δημοτικός Σύμβουλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.