Δεν είχε τύχει να προσέξω ποτέ την πρύμνη του καϊκιού "Αγιος Γεώργιος" στην προβλήτα του λιμανιού της Καρύστου. Σεργιανίζοντας πριν λίγες ημέρες λοιπόν πρόσεξα ένα καΐκι που έγραφε πίσω «ΥΠΑΡΧΩ».
«Υπάρχω» φωνάζει ο ψαράς και μαζί του μια παράδοση ολόκληρη που χάνεται στα βάθη των αιώνων, σκέφτηκα και είπα "μπράβο του" του θαλασσινού που αντιστέκεται.
Γιατί όταν λες πως υπάρχεις, αυτό ακριβώς κάνεις. Και όλα αυτά σε μια εποχή όπου η Περιφέρεια επιδοτεί την καταστροφή των παραδοσιακών καϊκιών. Σε πληρώνουν για να εξαφανίσεις, και όχι για να δημιουργήσεις ή να διατηρήσεις.
Και τι είναι τα καΐκια; Μερικά κομμάτια από ξύλο με μηχανές και μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους για να καταλήξουν μια άμορφη μάζα παλιόξυλα και παλιοσίδερα;
Τα καΐκια είναι ένα μεγάλο μέρος της ναυτικής παράδοσης της Ελλάδας και μέσα σε αυτήν, της Καρύστου.
Στα καΐκια βλέπεις την αρχοντιά και το μεράκι όσων, όχι απλά τα ναυπήγησαν, αλλά τα φιλοτέχνησαν. Τα φαντάστηκαν, τα ζωγράφισαν στο μυαλό τους και τους έδωσαν υλική μορφή. Το κάθε ένα με τη γραμμή του. Κάθε σκαρί και μια άλλη φινέτσα.
Επίσης βλέπεις το επίπεδο του νοικοκύρη. Βαμμένα, καθαρά, περιποιημένα, με όμορφα χρώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι το πλοίο στα αγγλικά καλείται "she" δηλαδή αυτή. Έτσι και τα πλοία αυτά απαιτούν την ολοκληρωτική αφοσίωση του καπετάνιου τους. Πρέπει να "τις" προσέχεις συνέχεια για να λαμποκοπούν.
Τα όμορφα χρώματα, τα ονόματα, οι κλασικές φιγούρες που διακρίνεις να δουλεύουν πάνω σε αυτά.
Αλλά τα καΐκια δεν είναι μόνο η θάλασσα.
Τα σκάφη αυτά πάλεψαν με καιρούς, πήγαν κόντρα στον καιρό, εργάστηκαν τις πιο σκληρές ώρες, γέμισαν το μεσημεριανό τραπέζι, έντυσαν συζύγους και παιδιά, τα έβαλαν να δουλέψουν αλλά και τα διασκέδασαν, τα σπούδασαν, τα μεγάλωσαν, τα πάντρεψαν.
Τελικά όλοι αυτοί οι Αη Γιώργηδες δεν είναι απλά το σκαρί μας ή η παράδοσή μας, είναι η ψυχή μας κι η ιστορία μας ολόκληρη κι ολοζώντανη μπροστά μας.
Σ.Χ.Μ.
για το ikarystos.gr
(Η Κάρυστος)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.