Αν μη τι άλλο η Κάρυστος φημίζεται για την ηρεμία που σου προσφέρει σαν αποφασίσεις να βγεις ένα σεργιάνι να καθαρίσει λίγο το κεφάλι σου. Για αυτό υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σάββατο βράδυ λοιπόν, κόσμος πάει κι έρχεται, ακούω κάποιον να ωρύεται.
Του Στρατή Μαζίδη
Κάποιος πατέρας έκανε παρατήρηση στο παιδί του. Άργησε ο πιτσιρικάς, γύρω στα 14, προφανώς από κάπου να γυρίσει ή δεν είχε δώσει στίγμα και το "πού ήσουν;" έστω κι αν έπρεπε να το ακούσουμε όσοι ήμασταν σε ακτίνα κάποιων αρκετών μέτρων, φάνταζε λογικό.
Αλλά ο πατέρας δεν σταμάτησε εκεί. Άρχισε να βλαστημά τον Χριστό και την Παναγία. Όλοι τον κοίταζαν αλλός αυτός μάλλον εκείνη την ώρα βρισκόταν σε έναν παράλληλο κόσμο όπου δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός του ιδίου, του ταλαίπωρου παιδιού του και της οργής του. Και ξανά μανά αρχίζει πάλι να βλαστημά μολόνοτι ο μικρός δε μιλούσε καθόλου ή τουλάχιστον δεν ακουγόταν.
Εντάξει θα έρθει και η ώρα που το παιδί φέρνει το γονιό στο "Αμήν" αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του να βλαστημάς ό,τι πιο ιερό και όσιο μαινόμενος μέσα σε μια κατάμεστη από κόσμο προκυμαία, λες και το κάνεις επίτηδες για να δείξεις πόσο σκληρός είσαι και πως δε σηκώνεις πολλά, ξεπερνά τα όρια. Τόσο ώστε άρχισε πάλι να φυσά δυνατά. Ούτε η φύση δεν άντεξε και σηκώθηκε αέρας να σκεπάσει τις φωνές. Προχώρησα με το παιδί μου μαζί, το οποίο όπως και άλλα παιδιά "έπρεπε" να δει το θέμα. Πάντως καθώς περπατούσα, θυμήθηκα μια αγιογραφική περικοπή από την Κ.Δ., "φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.