Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα κάπου για μια δουλειά. Λίγο παραπέρα ήταν σταματημένο ένα βανάκι που πουλούσε παιχνίδια. Και με αυτόν τον τρόπο, έτσι ξαφνικά, γύρισα το νου μου πολλά χρόνια πίσω στην Κάρυστο. Τότε που τα καλοκαίρια του 1990, 91 ένα λευκό βαν ερχόταν τα απογεύματα στην προκυμαία κι άραζε απέναντι από την πλατεία.
Του Στρατή Μαζίδη
Ένας τύπος γύρω στα 50 έστηνε ένα μικρό πάγκο μπροστά στο όχημά του και τα παιδιά μαζεύονταν για να δουν κι ενίοτε να αγοράσουν κάτι. Τα "μυστικά" όμως βρίσκονταν μέσα στο βαν, εκεί που ο ιδιόρυθμος πωλητής, ο οποίος φάνταζε νευρικός ορισμένες φορές, έδειχνε τα μαγικά του στους μικρούς επισκέπτες-πελάτες του. Για αυτό είχε αποκτήσει το παρατσούκλι ο τρικατζής, που αν θυμάμαι καλά το είχε αναγράψει και στο πλάι.
Αρκετοί μαζευόμασταν τόσο για να δούμε, όσο και να γελάσουμε αφού αρκετά παιδιά συνήθιζαν να προκαλούν τον τρικατζή. Όταν δίδασκε τα μαγικά ενός κόλπου του, συνήθως τραβούσε μια κουρτίνα και τα έδειχνε μόνο στο παιδί που θα αγόραζε και τα συνοδευτικά τους. Θυμάμαι τότε πόσες φορές πότε ο ένας, πότε ο άλλος, σπρώχναμε έξω από την κουρτίνα όποιον ήταν μέσα. Ο τρικατζής έβαζε τις φωνές και πάει λέγοντας.
Βέβαια 28-29 χρόνια αργότερα οι ίδιες αναμνήσεις δεν είναι τόσο αστείες. Τα παιδιά διασκεδάζαμε ενώ ένας άνθρωπος μέσα στο κατακαλόκαιρο έβγαζε το ψωμί του (και ίσως της οικογένειάς του) πουλώντας φτηνά παιχνιδάκια και δείχνοντας τα μαγικά του κόλπα.
Τα μαγικά βέβαια ήταν εκείνα τα όμορφα καλοκαίρια στην Κάρυστο, για τα οποία έχουμε ξαναγράψει και ένας μέρος των οποίων αναμνήσεών τους είναι κι ο τρικατζής. Τον θυμάται άραγε κανείς; Εύχομαι να είναι εν ζωή κι ο Θεός να τον έχει καλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.